Tefecilik Suçu

Criminal Usury

Ersan ŞEN,Merve YOLAÇAN

Bilindiği üzere “Tefecilik” suçu ilk olarak 2279 sayılı Ödünç Para Verme İşleri Kanunu’nun 17. maddesinde düzenlenmiş, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun yürürlüğe girmesine kadar uygulanmıştır. Türk Ceza Kanunu’nun 241. maddesinde, suçun 90 sayılı KHK ve 2279 sayılı Kanundan farklı olarak ele alınması; yani tefecilik suçunun işlenebilmesi için ödünç para vermenin meslek haline getirilmiş olma şartının aranmaması, günlük hayatta kişiler arasında yapılan borç para alışverişini dahi suç kapsamına alması nedeniyle uygulamada sıkıntıların yaşanmasına sebebiyet vermektedir. Bu yazımız; TCK m.241’in tefecilik suçu ile korunmak istenen hukuki yararı karşılayıp karşılamadığı, özellikle ödünç para alan kişinin sıfatının ne olacağı ile ilgili tartışmaları da kapsayacak şekilde hazırlanmıştır.

Tefecilik Suçu, TCK m.241, Faizle Ödünç Para Verme.

As it is known, the crime of “usury” was first regulated in article 17 of Money Lending Code No.2279 and applied until the Turkish Penal Code No.5237 goes into effect. As far as the article 241 of Turkish Penal Code considers the crime from a different perspective than Governmental Decree No.90 and the Code No.2279, by not requiring the defendant to turn money lending into a profession as a material element of the crime, moreover including in the scope of the crime the ordinary people’s money lending exchange among each other in everyday life causes serious problems in practice. This essay will discuss whether Article 241 of Turkish Penal Code meets well the legally required benefit to be protected in usury crime, in particular including the issue of the legal position of the borrower.

Usury Crime, Turkish Penal Code Art.241, Money Lending on Interest.

Tefecilik Suçu

Bu yazımızda; tefecilik suçunun mülga ve yürürlükte olan şeklini, ödünç para alan kişinin sıfatının ne olacağı konusundaki tartışmaları, suçun konusunun para veya para yerine geçen bir başka değer veya altın veya kredi kartı olup olmayacağını değerlendireceğiz.

Tefecilik suçu, 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun özel hükümlerine ilişkin İkinci Kitabının “Topluma Karşı Suçlar” başlıklı üçüncü kısmının “Ekonomi, Sanayi ve Ticarete İlişkin Suçlar” başlıklı dokuzuncu bölümünde düzenlenmiştir.

Tefecilik suçunun düzenlendiği 241’inci maddeye göre; “Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para veren kişi, iki yıldan beş yıla kadar hapis ve beşbin güne kadar adli para cezası ile cezalandırılır”.