“İçerik Suçu” Kavramı ve TCK Açısından internetin Basın-yayın Aracı Olma Karakteri
THE CONCEPT OF “CONTENT CRIME” AND CHARACTERISTICS OF BEING “PRESS AND PULICATION INSTURUMENT” OF THE INTERNET IN TERMS OF TURKISH CRIMINAL CODE
İlker TEPE
Özet: İnternet modern toplum olarak kabul edilen bilgi toplumunun en önemli kaynaklarından biri haline gelmiştir. Özellikle yaygınlaşan bilgisayar ağları ve veri transferi imkanıyla dünyanın herhangi bir noktasından başka bir noktasına ulaşım çok hızlı ve az maliyetli olarak mümkün hale gelmiştir. Bu bağlamda bilişim – iletişim teknolojileri arasında en etkin rolü hiç şüphe yok ki internet üstlenmektedir. İnternette yer alan bir içeriğin açıklanması ve/ veya yayılması suç olarak değerlendirildiğinde, internetin bu suçlar bakımından bir basın – yayın aracı olma karakteri de sıkça tartışılmaktadır. Bu tebliğde; söz konusu tartışma, sınırlı bir teorik arka planla ve genel hatlarıyla TCK m. 6/1-g’de tanımlanan “basın- yayın yolu” kavramı odağında değerlendirilmeye çalışılacaktır.
Anahtar Kelimeler: Bilişim, İnternet, İçerik Suçu, Basın – Yayın Aracı, Kitle Haberleşme.
Abstract: The Internet has became one of the most important sources of the information society which is assumed as the modern society. Especially with the development of computer networks and possibility of data transfer, it has been possible to reach to any point of the world cheaply and quickly. In this context, beyond any doubt the internet has the most efficient role among informatics an communication technologies. When the explanation and/or the distribution of the content in the internet assumed as a crime, the characteristics of being a and publication instrument of the internet is frequently being discussed. In this speech; this discussion will be tried to evaluated with a limited theoretical background and in the centre of the term “through the media” that is defined in broad strokes in the TCC m. 6/1-g.
Keywords: Informatic, Internet, Content Crime, Press and Publication Tool, Mass Media
I. GİRİŞ
İnternet, modern toplum olarak kabul edilen bilgi toplumunun1 en önemli kaynaklarından biridir. Özellikle yaygınlaşan bilgisayar ağları ve veri transferi imkânıyla dünyanın herhangi bir noktasından başka bir noktasına ulaşım çok hızlı ve az maliyetli olarak mümkün hale gelmiştir. Bu bağlamda bilişim – iletişim teknolojileri arasında en etkin rolü hiç şüphe yok ki internet üstlenmektedir.
Klasik iletişim/ haberleşme araçları olarak nitelendirilebilecek olan telgraf, telefon, mektup artık internet sayesinde çok sık kullanılmaz olmuş, bunların yerini e- posta, eş zamanlı görüntülü ve/veya sesli iletişim imkânı veren programlar almıştır. Artık basın kuruluşları yatırımlarını kullanıcının isteği ve beklentisi doğrultusunda gazete, dergi v.b. kitle haberleşme araçlarına değil internete yapmaktadırlar. Çünkü bilgi toplumunda bilgiye erişim hızı çok önem arz etmektedir. Buna en iyi örnek olarak günlük gazeteler gösterilebilir. Zira gazeteler internet ortamında hazırladıkları web siteleri aracılığıyla gelişmeleri anında kamuoyu ile paylaşabilir hale gelmişlerdir. Konuya bu perspektiften yaklaşıldığında; toplumsal yaşamı kolaylaştıran birçok avantaja imkân sağlayan internetin, aynı zamanda bir o kadar da risk odağını bünyesinde barındırdığını söylemek mümkündür. Öyle ki; internet, ağların ağı olması hasebiyle küresel bir bütünlük arz ettiği için mutlak kontrolü çok zor ve hatta imkânsızdır. Bununla birlikte tüm teknolojik sistemler gibi internet de düzenleme boşlukları olan ve bu boşluklar dolayısıyla büyük zarar olasılıklarını bünyesinde barındıran bir sistemdir. Bu çıkar - risk dengesi içerisinde toplumsal yaşamın barış ve huzur içerisinde sürdürülebilmesi için en önemli araç hukuk ve bilhassa ceza hukukudur.
Özellikle 90’lı yılların sonu ile birlikte küresel hareketliliğin de etkisiyle internet kullanımının yoğunlaşması, tabiri caizse eli mause tutan herkesin2 internete rahatlıkla girmesi orada kendilere özgü bir sanal dünya tasarlaması3, interneti yeni bir suçluluk alanı haline dönüştürmüştür.4 Dolayısıyla internet hizmetlerinin bu sınır aşan karakteri ülkelerin bu suçluluk alanıyla tek başlarına mücadele etme olasılığı neredeyse imkânsız bir hale getirmiştir.
